Vanaf week 35 ging ik dan ook wekelijks naar de verloskundige, voor controles en het praatje om door te blijven zetten voor onze kleine meid. Want tja je wilt het beste voor haar.
De controles bij de verloskundige die daarop volgde was gelukkig bij dezelfde verloskundige (onze praktijk heeft er 3 namelijk). Ze zag mij steeds moeier worden en zonder te vragen wist ze eigenlijk al hoe laat het was. De pijn werd namelijk met de dag erger en de nachten werden rotter. Overdag slapen is wat ik in die weken ook deed. Had je toch weer een paar uur slaap gehad. Kon ik weer even door. Het huis ging ik amper uit. Soms naar de Jumbo, 3 straten verder, als ik een goede dag had.
In week 38 zat ik er doorheen. En begonnen we te praten over eventuele inleiding, de consequenties voor mij en ons kindje. Laten zitten vonden we nog steeds de beste optie, ja ze is af, ja ze is er klaar voor, maar in die laatste weken is er nog zoveel hersen ontwikkeling en blijkbaar was ons meisje er nog niet klaar voor om uit d’r zelf te komen. Een doorzetter ben ik, dat weet ik heb een topsporters mentaliteit door mijn wedstrijdski verleden en dat heb ik bewezen ook met het dieet (35 kilo afvallen) opgeven doe ik niet snel. Al vroeg het allemaal heel veel van mijn lichaam en emotionele gesteldheid.
In week 39 ging het mis. Op dinsdag 39+3w had ik zoals elke dag een slaapje gedaan in de middag. Ik kwam hier zo ontzettend slecht uit, zoveel pijn dat ik er bijna van moest huilen. Tijdens het appen in de familie chat (met man, ouders en schoonouders) belde mijn lieve nichtje (die meer als een zus voor mij is) met de vraag "Waar is de Primark, ik ben in Almere met een paar vriendinnen en ben de weg kwijt" zo goed als kwaad vertelde ik haar de weg waarop de volgende vraag kwam "hoe gaat het met je?" op dat moment brak ik en begon ik gigantisch te huilen. Met wat lieve woorden werd ik weer wat rustiger, god wat hou ik van haar. Ik ben daarna nog even verder gaan appen in de familie chat, maar voelde me nog steeds erg rot. Mijn man besloot op dat moment om naar huis te komen (met 3 grote Milka chocolade repen) en in die tussentijd ben ik gaan douchen om wat bij te komen. Dat deed me goed, even alle negatieve energie van mij afspoelen.
De volgende dag had ik weer een afspraak bij de verloskundige en had ik mijn hele verhaal gedaan van de dag ervoor. Mijn energie was op, de spreekwoordelijke plafond bereikt (eigenlijk er dwars doorheen gegaan). Ze pakte het gelijk op en belde de gynaecoloog voor een consult. De kleine moest nu toch wel eens geboren gaan worden anders zou ik geen energie hebben voor de bevalling of kunnen genieten van de kraamtijd erna. 2 dagen later was de afspraak bij de gynaecoloog. Er werd een CTG gemaakt en daarop volgde het gesprek. Alles werd besproken, nachtje slapen in het ziekenhuis door middel van medicatie of inleiden. Over het inleiden kregen we ook informatie voor als het zou mislukken (een spoedkeizersnee) maar zelfs dat maakte mij op dit punt niet meer uit. Ik kreeg van de gynaecoloog voor het eerst een inwendig onderzoek. Ik was al wat open z’n 0,8cm ongeveer dus ze stelde voor, "zal ik je strippen?" ik heel optimistisch ja doe maar. Nou dat heb ik geweten. Ze heeft flink huisgehouden, maar heeft mij wel heel goed kunnen strippen. In overleg besloten we om het weekend nog te overbruggen en maandag weer contact op te nemen. Voor vervolg plannen. Ik moest wel een spiegel opbouwen met paracetamol in de hoop dat het wat hielp met slapen en de pijn. De "uitnodiging" voor het slapen stond en als het niet ging moest ik mijn verloskundige bellen. Het strippen deed wel zijn werk, harde buik en krampen tot gevolg. Ik hield de moed erin.
Zo gezegd zo gedaan, de paracetamol hielp uiteraard voor geen meter. Want dat deed het al weken niet. Na een nacht vol pijn, merkte ik dat ik de hele dag een zombie was. Liep versuft door het huis en was doodop. S ’middags besloot ik weer een dutje te doen. Hier uit kwam ik heel beroerd. De pijn was niet te harden, ik kon amper lopen. Weer een emotionele break down, waarop mijn man gelijk de verloskundige belde dat het echt niet ging. Overstuur kreeg ik de verloskundige aan de telefoon, dezelfde verloskundige als die ik alle afgelopen controles heb gehad. Ze heeft gelijk het ziekenhuis opgebeld en ik kon er gelijk terecht.
Na een redelijke nacht in het ziekenhuis. Had nog steeds geslapen in etappes, maar wel diep. Ik voelde me zondag gelijk een ander mens. Ook zondagnacht redelijk goed geslapen, de medicatie zat waarschijnlijk nog in mijn lichaam.
Maandag had ik weer een controle afspraak bij de verloskundige. Bij het inwendige onderzoek bleek ik 1,5 cm ontsluiting te hebben en ze stripte me nog een keer. Deze keer was het een stuk minder pijn, eigenlijk geen pijn. Ik kreeg weer krampen en harde buik, maar durfde nergens op te hopen.
De bevalling.
Die nacht heb ik heel onrustig geslapen. Ik had zo nu en dan van die oplopende en aflopende krampjes (anders dan krampen die ik daarvoor had) maar had geen idee. Ik werd op gegeven moment wakker en lag te woelen en dacht, tja ik ga er wel uit. Op het moment dat ik uit bed stapte (dit was om 6 uur) braken mijn vliezen. Ik snelde naar de wc en ving wat op in een potje. Het zag er naar mijn menig wel goed uit, maar ben daar ook geen expert in.
Om half 9 de verloskundige gebeld. Ik had inmiddels ook weeën die om de 6 min kwamen. De verloskundige was weer dezelfde als die ik de weken ervoor had gezien en was blij dat er eindelijk wat op gang was gekomen.
De verloskundige die mij de dag ervoor gestript had kwam rond 11 uur. Hebben een tijdje gepraat en ze heeft gekeken hoe de weeën kwamen. Ze vond me er nogal kalm onder, tja ik liet het ook over me heen komen en het was ook nog goed weg te zuchten/ademen. Ze besloot nog geen inwendig onderzoek te doen, want dan zou ons meisje binnen 12 uur geboren moeten worden omdat de weg tussen haar en de buitenwereld nu open was zonder enige bescherming.
We kregen de tip, ga even lekker wandelen en bel me als de weeën rond de 4 minuten komen. Zo zegt zo gedaan. We hebben een mooi park naast de deur en daar hebben we een mooi rondje gelopen. Na de wandeling zijn we heel vrolijk vol weeën, die door het wandelen soms wel erg snel kwamen maar dat was normaal, naar de Jumbo gegaan. We hebben daar de benodigdheden voor een broodje carpaccio gehaald, beschuit voor de muisjes en nog wat andere boodschapjes.
Eenmaal thuis was er een leuke ski wedstrijd op tv. Een parallelslalom. Volledige ontspanning voor mij als oud skiër. Tijdens de wedstrijd werden de weeën heftiger en kwamen ze sneller. Om 5 uur de verloskundige gebeld en die kwam een uurtje later. Om 6 uur waren ze er weer en kreeg ik de controles. Ik merk dat ik nu dat ik steeds ze zeg, dat komt omdat er een stagiaire bij was die dag. Ook werd ik inwendig weer gecontroleerd, dat vond ik spannend op hoeveel zou ik zitten. Ik zat op 3cm ontsluiting, nou dat is ok dacht ik nog. Tis mijn eerste kindje, zal niet zo snel gaan. De verhalen van de zwangerschapscursus dreven nog ergens in mijn hoofd. De verloskundige vertrok weer met de boodschap "probeer wat te eten, broodje met iets zoets en weer een stukje wandelen want beweging helpt. En dan zijn we over 3 uurtjes weer terug".
Als gehoorzaam schaapje volgde ik het advies. Lekker broodje met jam gegeten. De skiwedstrijd afgekeken en we zijn weer gaan wandelen. Tijdens de wandeling werden de weeën heftiger en zwaarder. Moest geregeld stoppen en tegen mijn man aanleunen, want het kostte me op dat moment kracht om goed te kunnen staan. Maar nog steeds hadden we er "plezier" in en waren we vrolijk, ons meisje is op weg.
Om 9 uur kwam de verloskundige weer bij ons en werden alle controles uitgevoerd. Nadat de verloskundige mij onderzocht had ging ze even bellen op de gang terwijl haar stagiaire mij onderzocht. Het meiske zei "ik durf geen uitspraak te doen, ik wacht even tot de verloskundige terug is". Na een paar minuten kwam de verloskundige de kamer weer binnen en zei "En? Wat voelde je, wat denk je?". Het meisje zei "ik durf het niet te zeggen, ben bang dat ik het fout zeg" waarop de verloskundige zei "zeg het maar". "ok, ik voel geen verschil met het vorige onderzoek" helaas maar waar had ze het bij het juiste eind. Ik was al 18 uur weeën aan het wegpuffen voor een miezerige 1,5cm. Beetje in shock gingen we een plan maken. Wat eigenlijk al in actie was gezet met dat telefoontje op de gang. We gaan naar het ziekenhuis en ik krijg een stoot oxytocine (weeënopwekkers) om mijn lichaam een handje te helpen met de ontsluiting. De verloskundige vroeg nog aan mij "je wilt liever geen pijnstilling toch". Waarop ik antwoorde "als het echt niet gaat wil ik wel zo’n pompje, maar geen ruggenprik (ik hoor het mij nog zeggen, sweet summer child)
Afijn, op naar het ziekenhuis met z’n allen. Waar we om 22 uur aankwamen. Op de kamer kregen we even de tijd om te installeren, alsof je net bent aangekomen in een hotel. Nadat alles was uitgepakt en ik was omgekleed, toen werd ik aan de CTG gelegd. Hier lag ik erg lang aan en mijn weeën werden nog heftiger. Ik kon ze nog amper opvangen, was mega moe. Het enige wat ik op dat moment wilde was slapen, bijtanken, energie opdoen. Ik zei tegen mijn man "gooi het geboorteplan maar overboord, ik wil die ruggenprik, ik kan niet meer". Voor mijn gevoel was ik die o zo positieve pijngrens 8 over gegaan, maar dat hoefde ik niet eens te zeggen. De mooie groene cirkel waar ik inzat was ondertussen oranje geworden. De emoties kwamen al los. De zuster kwam binnen en mijn man vroeg gelijk aan haar "is het mogelijk dat ze voordat we beginnen met de opwekkers dat ze kan slapen met iets van pijnstilling, een ruggenprik?". De zuster ging dit overleggen met de verloskundige van het ziekenhuis.
Dit duurde heel lang, ondertussen werden de weeën nog heftiger en opvangen ging totaal niet. Paniek sloeg toe en ik belandde in de rode cirkel. Na een tijdje kwam mijn eigen verloskundige even polshoogte nemen. Inmiddels was het al 11 uur geweest en probeerde in alle macht mijn emoties onder controle te houden. De verloskundige had in de wandelgang gehoord van de ruggenprik en wist dat ik dat eigenlijk niet wilde. Verbaasd kwam ze de kamer binnen en zag mij daar volledig uitgeput en met mega veel pijn liggen. De weeën voelde super heftig en de CTG gaf van die milde weeën aan tussen de 20/40. Ze zei "ik hoorde dat je toch een ruggenprik wilde" waarop ik antwoorde terwijl ik naar het scherm wees "ja, ik ben doodmoe en krijg zelfs die kleine weeëtjes niet weg. Het lukt me nu al niet meer, hoe moet ik straks de nog zwaardere weeën wegkrijgen". De verloskundige keek mij aan terwijl ik weer een wee kreeg, een rond de 25 deze keer volgens de CTG. Ze zag dat er iets niet klopte en wat bleek de bovenste scanner zat niet goed, ze deed hem goed en gelijk piekte die door naar 90. "Het zijn geen kleine weeën meis", zei ze "de scanner zat niet goed en het zijn pittige weeën. Is er al iemand geweest over de ruggenprik?". "nee", antwoordde mijn man, "we zijn nog steeds aan het wachten. Het duurt allemaal best lang en zie haar steeds verder vermoeid raken". De verloskundige vond dit niet kunnen en ging gelijk verhaal halen. In de tussentijd zakte ik dieper in de rode cirkel. Donker rood was die inmiddels en nog net niet hyperventilerend van paniek maar wel flink overstuur lag ik daar op bed. Ik kon niks meer, had mijn ademhaling niet onder controle en was volledig ingestort. Mijn man drukte op de alarmbel en de zuster kwam eraan en probeerde me te kalmeren, want tja ik moest wel adem blijven halen, zowel voor mij als die kleine meid. Ze is niet meer bij me weggegaan totdat de verloskundige van het ziekenhuis kwam en groen licht gaf voor de ruggenprik. Kasten werden naar binnen gereden en de boel werd klaargezet. Eerst werd er een infuus bij me geprikt en kreeg ik twee zakken zoutoplossing. Dit was zo rond 12 uur/ half 1. Die moesten eerst op voordat de ruggenprik gezet kon worden. Dit was tegen de lage bloeddruk, want dat krijg je van een ruggenprik en die van mij is sowieso al laag. Alle sluizen stonden open, maar het duurde zo lang voordat die zakken leeg waren. Pff, om half 2 was het dan zover en werd de ruggenprik aangelegd. Om 2 uur zat het slangetje erin, want het moest wel goed gebeuren en de anesthesist moest even goed mijn rug langslopen in verband met dat ik de ziekte van scheuermann in mijn rug heb (dat houd in dat er bij mij 2 wervels onder in mijn rug een beetje ei-vormig zijn in plaats van recht en hierdoor de boog in mijn wervelkolom afwijkt). Daarna de verdovende middelen erin en om half 3 was mijn onder lichaam verdoofd en werden de weeën opwekkers aangezet. Ik had eindelijk rust, voelde me gelijk rustig worden en heb toen even lekker liggen suffen om bij te tanken.
Even na 4 uur begon ik weer wat te voelen in mijn buik. De zuster was net geweest en had even aan het pompje gezeten dus ik dacht eerst dat hij uitgezet was, maar bleek later dat het hoger gezet was. In dat half uur voelde ik weer lichte krampjes en wat druk alsof ik een harde buik had. En die bleven maar komen.
Om half 5 kwam de verloskundige voor controle en wat bleek ik had al volledige ontsluiting gekregen in die twee uur. Het hoofdje was zelfs al een stuk ingedaald. De krampjes en druk die ik dat half uur ervoor voelde waren de persweeën al. De ruggenprik werd uitgezet en ik moest even een uurtje wachten tot het was uitgewerkt want ik moest uiteraard wel meehelpen met persen.
In het uur wat volgde begon ik het in ene eng te vinden. Ik sprak dit ook uit en daar kwamen de traantjes weer, ze rolde zo mijn ogen uit. De lieve woorden van de verpleging hielpen wel wat. Het ging allemaal goed komen en nog even en dan zou ik ons kleine meisje in mijn armen hebben. Ik kalmeerde gelukkig weer.
Half 6! Het moment is daar... De zuster, verloskundige en haar co-assistent kwamen binnen. We konden beginnen. Mijn benen werden in de beugels gelegd, door de ruggenprik was dit in het begin wel ok. Lag niet heel comfortabel door mijn bekkeninstabiliteit maar ok, alles voor de kleine. Het persen kon beginnen. Met het beeld en verhaal van de zwangerschapscursus docent in mijn achterhoofd probeerde ik zo goed als kwaad alles op "techniek" te doen. Het eerste half uur ging redelijk goed. Daarna begonnen mijn armen te protesteren. Ik kon gewoon niet meer met mijn armen omhoog om mijn benen vast te pakken. Helemaal uitgeput waren ze, loodzwaar alsof ze niet van mij waren. Ik kreeg gelijk glucose door mijn infuus om de energie te geven die ik nodig had. Maar mijn armen werkte niet meer mee. Op gegeven moment had ik zelf bedacht ik trek mijn benen wel naar me toe op de kracht uit mijn dijen, wamt dijspieren heb ik! Dit werkte redelijk eigenlijk, maar in mijn kuit schoot een kramp van heb ik jou daar. Die er door de hulp van de co-assistent en mijn man eruit ging en we konden weer verder. Maar toen kwam die pijn, die vreselijke pijn bij mijn heupen. De spieren en gewrichten waren zo aan het protesteren. Zoveel pijn, ik kon niet meer. Ik raakte helemaal in paniek. Steeds maar werd er tegen me gezegd "je bent er bijna! Kom op nog een keer je kan het!" ik had het gevoel dat ze dat al een half uur tegen me zeiden. Normaal ademhalen kon ik niet in ene niet meer en ik wist ook even niet meer waar ik het zoeken moest. Ik kon niet meer, ik wilde het opgeven, zo kapot, zo veel pijn. Blinde paniek! De verloskundige zei van alles tegen me en hoorde dat ergens in de verte, maar kon er geen woorden uit halen. Ik hoorde wel iets over glucose “ik ga een zak glucose eraan hangen, ze moet energie krijgen” zei de zuster. Met 4 man sterk probeerde ze me uit dat zwarte gat te halen, en er kwam een verre "kijk me aan" door waardoor ik mijn ogen weer open kreeg en de verloskundige zag praten. Stukjes van woorden kwamen binnen, kan me daar niet veel van herinneren wat alleen dat ik wel rustiger werd voor dat laatste stukje. In die tijd kwam er weer een perswee, het lukte me 4x op mee te persen. Voor mijn gevoel gebeurde er niks. Op dat moment kon ik alleen nog het woord "mama, mama" uitspreken. Ik wilde mijn moeder, maar dat ging natuurlijk niet en dat wist ik ook wel. Weer kwam daar een wee en waar het vandaan kwam weet ik niet maar ik kon er 3x uithalen en schreeuwde het vervolgens uit van de pijn. "mijn heup, die band, aaaaah, help!"
🕕06:22🕡
De verloskundige liep weer even naar de wastafel zoals ze na persbeurt deed. Ze maakte een washandje warm voor de ontspanning en om het branderige gevoel te verminderen. Na deze laatste wee had ik weer heel veel pijn bij mijn heupen. Mijn man probeerde me te helpen door mijn been even uit de beugel te halen maar dit deed nog meer zeer. "terug, terug" riep ik. Snel mijn been terug, die ik zelf half uit de kom probeerde te duwen, de spier even strekken. Op dat moment terwijl ik de pijn mijn rechterbeen duwde plopte het hoofdje eruit (dit alles gebeurde in een paar seconden, de verloskundige stond nog bij de wasbak, de zuster links naast me bij mijn hoofd, mijn man rechts bij mijn hoofd en gelukkig de co-assistent bij mijn rechterbeen die hij vast hield) en met een super snelle reflex ving de co-assistent het hoofdje op en snelde de verloskundige terug. Onwijs snel draaide het lichaampje en floepte die er ook uit.
Voordat ik het wist lag daar een plakkerig, warm, klam en nattig hoopje mens. Geen idee wat me zojuist overkomen was, wat lag daar... Het voelde zo vies. Ik hoorde niks, er zal vast van alles gezegd zijn, maar er kwam niks binnen. Ik kon niks zien omdat het ok shirt naar boven opgerold was. In ene kwam het geluid terug en het besef, dat plakkerige warme ding was mijn dochter. Ik landde weer terug op aarde en zag (registreerde) de mensen om mij heen weer. Ik hoorde weer alles normaal en kon zelf ook weer normaal praten. De pijn, wow die... Die was er nog steeds, it’s all a lie, dacht ik. Maar mijn benen lagen nog in de beugels en die mochten er nog niet uit, want ze waren inmiddels mijn buik aan het controleren om mijn placenta geboren te laten worden. Die zat los en er werd gezegd door de verloskundige "nog 1x persen" floep daar was ie. "11 minuten" hoorde ik de verloskundige zeggen. 11 minuten... Er zat toch geen 11 minuten tussen die kleine en nu... Leek veel korter, ik was gewoon een heel stuk kwijt. Eindelijk mochten mijn benen uit de beugels, wat een verlichting. En toen pas voelde ik de pijn beneden, alsof het in de fik stond, want de pijn die ik de hele tijd had kwam door de banden van mijn heupen. Ik zag hoe de verloskundige en de co-assistent aan het praten waren over de placenta. Bizar genoeg zat ik te genieten hoe zij hem iets aan het leren was, tja je blijft docent he. De verloskundige vroeg "wil je de placenta zien?" "nee", zei ik, "of nou ja eigenlijk wel, want heb alleen de plaatjes in mijn boeken gezien". Bizar zag het eruit, maar erg interessant.
We werden even met rust gelaten om bij te komen. In die tijd kon ik eindelijk mijn moeders stem horen al was het maar voor een paar seconden, meer dan "ze is er" kon ik niet zeggen tegen haar. Gelijk kwamen de tranen en mijn man nam het gesprek van mij over. Daarna belde hij zijn eigen ouders, ik hoorde de emotie in zijn stem toen hij zei "onze dochter is er, Esmee is er, ze is zo mooi". Mooi, mooi dacht ik al die tijd had ik nog steeds het gezichtje niet goed kunnen zien van mijn meisje. De zuster kwam binnen en hielp me haar anders te leggen, daar was ze dan. Ik kon haar gezichtje eindelijk zien. Inderdaad ze is zo mooi, prachtig. Hebben wij dat gemaakt? Wow! Daarna wilde ik gelijk mijn nicht bellen, mijn zussie. Ook bij haar kreeg ik niet veel meer dan "ze is er, ze heet Esmee" samen begonnen we gelijk te huilen en weer nam mijn man het gesprek over. Goed geen strak plan dat bellen, even bij komen. Pfff adem in adem uit. Tante bellen, ja tante bellen. Mijn tweede mama, nu was ik rustiger en kon ik eindelijk meer zeggen. Terwijl we aan het bellen waren kwam de verloskundige binnen met de gynaecoloog om de beneden boel te bekijken. Ik vroeg gelijk "ben ik eigenlijk geknipt?" het antwoord was gelukkig nee. Maar er moest wel gehecht worden. Meteen zei ik tegen de gynaecoloog dat ik niet van prikken hou. "Ik weet dat het moet, maar ik ben er altijd heel bang voor". Waarop de gynaecoloog zei "het infuus van de ruggenprik zit er nog in, die zetten we wel even aan. En dan laat ik je nog even een uurtje met rust, kan je een beetje bijkomen". Dat was heel fijn.
Ik zei tegen mijn man "wil jij je dochter even lekker hebben?" Nou dat hoefde ik geen tweede keer te vragen, het shirt ging uit en hij nam ons meisje over. Vol emotie en ontroerd zat hij daar en ik genoot voor 1000% zo mooi op te zien, moest zelf ook een traantje laten.
In dat uur hebben we heel veel mensen afgebeld en geappt. En lekker genoten van dat kleine hoopje mens. Ook onze verloskundige gebeld met het nieuws dat de kleine meid er is. Afgesproken voor de eerste na controle, langs komen ging deze dag niet lukken. Het uur was om en de verloskundige en gynaecoloog kwamen terug om te starten met hechten. De ruggenprik deed z’n werk nog, ik voelde de verdoving nauwelijks. Hoe fijn is dat. De gynaecoloog begon met hechten en legde de verloskundige van alles uit. Ik kreeg het idee dat ze een heel patroon aan het borduren waren. En ik gedachten laat ik het ook maar daar bij, dat er een mooi roosje geborduurd is.
De gynaecoloog was klaar en ik kreeg mijn meisje weer terug in mijn armen. Ze lag lekker naast mij, want mijn armen waren zo leeg dat ik ze amper omhoog kon houden om haar te ondersteunen. Na enige tijd kwam de kinderarts binnen om onze meid te controleren. Apgar 9/9 had ze helemaal perfect is ze. Nadat de kinderarts klaar klaar was, ging mijn man samen met de zuster ons meisje aankleden. Nu was het even tijd om eens even lekker te ontspannen. Het enige wat ik op dat moment wilde was even lekker douchen.
De zuster kwam na enige tijd binnen om te kijken hoe het ging en ik zei gelijk "ik wil heel graag douchen", mijn man zei "weet je het wel zeker?" "Ja ik wil douchen!". De zuster hielp me overeind en begeleidde mij voorzichtig om op te staan. Beetje shakerig, maar tja ik stond. Nu een stapje, nog een stapje, he dit gaat best wel en voorzichtig liep ik met ondersteuning van de zuster naar de badkamer en ik kon even lekker douchen! Heerlijk!
Na het douchen lekker aangekleed in mijn pyjama weer op bed gaan liggen bij komen van het douchen. Mijn man ging toen samen met de zuster ons meisje aankleden en ik genoot. Wat een heerlijkheid. Nu kon ik haar eindelijk eens goed zien van top tot teen. Eenmaal geïnstalleerd kwam toch als verassing onze verloskundige langs. Ze wilde toch even ons en ons meisje zien om te kijken of alles goed was. Zo lief.
Nu was het tijd om onze ouders te bellen dat ze even mochten komen. Al snel waren mijn schoonouders er, tja die zaten volgens mij al vol smart te wachten in het restaurant. Mijn ouders kwamen een kwartiertje later binnen. Heerlijk om te zien hoe blij ze waren hun kleindochter te ontmoeten. Allemaal even knuffelen. Mijn man en ik waren best wel moe en zeiden dat we stiekem toch wel even wilde gaan slapen. Vol van emoties namen we weer afscheid, vanmiddag zouden ze weer terug komen.
We riepen de zuster op om te zeggen dat we even lekker gingen slapen. Dood eng vond ik het, slapen met zo’n kleintje in een bedje naast je. Maar ik was o zo moe dat het uiteindelijk wel gelukt was.
Nu is het vooral herstellen en genieten van onze kleine Kruimel!
