In de afgelopen 4,5 jaar is er heel veel gebeurd en heel veel veranderd in mijn leven.
Zo liet ik in mijn laatste blog weten dat ons dochtertje geboren was en wat voor hectische zwangerschap en bevalling dat is geweest. Die kleine meid is al weer bijna 5 jaar oud en heeft 2 zusjes erbij gekregen, Lara en Myla een tweeling. Wie had dat ooit gedacht? Van geen kinderen kunnen krijgen tot 3 prachtige wondertjes. De tweeling is inmiddels 1,5 jaar oud, maar ook die weg is alles behalve makkelijk geweest, maar daar over later meer.
Waar was ik gebleven?
Ik wilde al veel eerder starten zoals ik 4,5 jaar geleden schreef. Toen had ik nog erg te kampen met bekkeninstabiliteit. De kilo's die tijdens, maar vooral na de zwangerschap van Esmee eraan waren gekomen wilde ik er weer af hebben. Na de zwangerschap van Esmee kreeg ik helaas de ziekte van Hashimoto (een schildklierziekete) hierdoor was ik ook heel veel aangekomen en was ik weer terug bij af. Na een jaar ging het beter met mij, door de juiste medicatie voelde ik mij beter en kon ik meer aan.
De eerste verjaardag van Esmee was in het zicht, maar helaas werd dit niet de eerste verjaardag die wij voor ogen hadden. Mijn moeder werd ziek en op de verjaardag van Esmee zaten we in het ziekenhuis voor de nodige onderzoeken. We hebben er wel geprobeerd nog een mooie dag van te maken, zo zijn we tussen de onderzoeken door naar een binnenspeeltuin geweest en zijn we s'avonds met z'n allen pannenkoeken gaan eten. In het weekend hadden we familie en vrienden over, maar de verjaardagstemming was ver te zoeken. Mijn moeder werd alsmaar zieker en we brachten veel tijd door in het ziekenhuis, ik zie Esmee nog lopen met haar karretje en stethoscoop om haar nek. Even 4,5 jaar vooruit; het gaat naar omstandigheden goed met mijn moeder, ze heeft de nodige behandelingen gehad en is stabiel waar wij zeer dankbaar voor zijn.
In 2019 besloot ik er weer voor te gaan; de zogenaamde "goede voornemens". Doordat ik Hashimoto heb zou het betekenen dat afvallen geen makkelijk klustje ging worden, maar met de juiste begeleiding zou het moeten lukken. Via mijn nicht ben ik toen bij Weight Watchers terecht gekomen, doordat ik inmiddels een peuter had die alles wat ik at ook wilde eten zag ik het repen en shakes dieet even niet zitten. Samen gingen wij ervoor, weg met die overtollige kilo's door de schildklierprolemen. De begeleiding was anders, in groepsvorm en je had heel even een 1 op 1 moment tijdens het wegen ik had behoefte naar meer. Het afvallen ging wel goed, het ging langzaam dat wel en viel er zo'n kilo of 15 mee af.
We kwamen weer in een donkere periode, mijn schoonvader werd ziek, maar er was 1 klein lichtpuntje ik was zwanger. Zo dubbel blij zijn voor het een terwijl je zorgen hebt om de ander. Ik enkele dagen voor de eerste echo een miskraam, het verdriet was groot en tijd om dit te verwerken was er niet. Met mijn schoonvader ging het alsmaar slechter en slechter, in het revalidatiecentrum werd hij niet goed geholpen en na een leidensweg heeft hij het gevecht verloren. We waren boos, we waren verdrietig zo intens verdrietig, maar we moesten weer door, door voor onze kleine meid van 2,5 jaar. Och die kleine meid, die in ene een opa moest missen en het maar niet begreep waar hij toch was. Mijn hart breekt weer in 1000 stukjes als ik daaraan denk.
Ik pakte de draad met Weight Watchers weer op. Viel nog wel wat kilo's af, maar twee maanden later was ik zwanger van de tweeling en nu moest ik toch echt stoppen, logisch en dacht pak het daarna wel weer op. De eerste weken mocht ik nog bij de bijeenkomsten zitten, zodat ik in de goede mindset bleef. Echter met 15 weken werd dit te zwaar voor mij en besloot ik niet meer naar de bijeenkomsten te gaan.
Toen, tja toen kwam Corona en alle zorgen rondom Lara vanaf week 20 van mijn zwangerschap, ze was te klein en ik kreeg meerdere onderzoeken om te zien wat er met haar aan de hand was. Dit was allemaal tijdens de eeste lockdown, ik moest daardoor naar alle belangrijke afspraken en echo's in mijn eentje terwijl mijn man en dochtertje van 3 thuis zaten of in de auto op mij wachtte. De angst dat er wat met Lara was, was groot. Gelukkig was met Myla wel alles goed. Met 37 weken werd ik ingeleid werden de meisjes geboren en ik kon aan mijn eigen herstel gaan werken. Echter bleven er nog veel zorgen om Lara ze ontwikkelde een voorkeurshouding en daarbij kreeg ze problemen met haar schedeltje. Ik cijferde mijzelf volledig weg en de zorg voor het kleine meisje was groot, terwijl er nog 2 thuis waren waar uiteraard ook voor moest worden gezorgd. Met een aantal doktersonderzoeken en fysiotherapie kwam het gelukkig weer goed met Lara en werd het thuis ook wat rustiger.
In november 2020 startte ik weer met Weight Watchers, ik zat nog steeds niet lekker in mijn vel en hoopte dit onder andere op te kunnen lossen door weer wat af te vallen. Echter kwam ik niet lekker meer in het programma, dit was deels doordat de bijeenkomsten nu via zoom waren en ik nu compleet de hoognodige begeleiding miste, maar zo snel gaf ik niet op en bleef trouw elke week inloggen en deed mijn best om de punten bij te houden.
Een paar weken later tijdens een controle afspraak voor Lara op het Consultatiebureau zag de jeugdarts, die ik al ken sinds de controles van Esmee en de moeder-dochter ochtenden, dat het niet goed met mij ging. Ze belde direct de huisarts op met haar bevindingen en die schakelde gelijk voor mij GGZ, GGV in. Door alle onzekerheden en stress rondom Lara ben ik langzaam in een depressie geraakt en de daarbij komende lockdown ging niet helpen.
Tijdens de depressie ben ik ook "vriendinnen" verloren, zulke goede vriendinnen waren het dan ook weer niet als ze je zo laten vallen terwijl je altijd voor hun klaar stond. Gelukkig heb ik nog wel een paar overgehouden, ze wonen niet om de hoek maar ze zijn er altijd voor mij en daar ben ik ze erg dankbaar voor.
Het lukte mij niet, het lukte mij maar niet om weer in de goede mindset te komen om af te vallen. De begeleiding liet het ook afweten en na een aantal niet succesvolle zoomcalls ben ik ermee gestopt. Ik moest eerst aan mijzelf gaan werken, de rust in mijn hoofd krijgen en er weer kunnen zijn voor mijn kinderen.
Al sinds de begin van de Corona periode werkt Martijn thuis, dit heeft mij wel heel erg geholpen. Ik heb namelijk geen idee hoe ik dit ooit alleen had moeten doen. Het waren rare jaren en komend jaar zal niet heel veel anders zijn. Gelukkig hebben we afgelopen jaar wel wat leuke dingen kunnen doen, we zijn met onze ouders weggeweest naar verschillende Center Parcs parken en met zijn 5jes hebben we ook nog een heerlijke vakantie gehad in Drenthe.
Met onze vriendengroep hebben we een heerlijke dag gehad op het Game Mama landgoed, wat waren de kinderen heerlijk met elkaar aan het spelen. Met dezelfde groep meiden ben ik ook een weekendje weggeweest, wat een top weekend even geen ouder zijn.
Mooie herinneringen in een bewogen jaar.
Nu 4,5 jaar later
Inmiddels kan ik zeggen dat de rust er is, nou ja rust... In hoeverre je rust kan hebben met 2 ontdekkende dreumessen van 1,5 en een lekkere actieve kleuter van bijna 5. Met deze rust vond ik het tijd om weer aan mijzelf te werken. Ik zag op mijn tijdlijn weer eens een berichtje langskomen van Feelgoodpoint, waar ik eerst ook ontzettend goed begeleid ben en zoveel mee ben afgevallen. Normaal scroll ik langs zo'n berichtje en geef het een "like", maar deze keer ging die knop bij mijzelf weer om. IK WIL WEER DIE KILO'S KWIJT! Dus ik heb gelijk gemaild en morgen heb ik de eerste afspraak, zodat ik na de kerstdagen er weer aan kan beginnen.
Ik wil weer lekker in mijn vel kunnen zitten en de conditie hebben om achter de tweeling aan te rennen, want zeg nou zelf die ga ik echt nodig hebben... hahaha! Dus deze keer wil ik het weer op de manier doen, waarvan ik weet dat het effectief was en hopelijk kunnen we een mooi progamma bedenken die in mijn huidige levenstijl past. Vooral hoop ik dat ik het weer met de fijne begeleiding kan doen die ik zo hard nodig heb, die spreekwoordelijke stok achter de deur. Ik ben weer van plan om mijn avontuur bij te houden op mijn blog en wie weet weer met een leuke Throphy Lijst van mijn man?
