Vanaf jongs af aan sta ik al op ski's.
Op mijn tweede heb ik het geleerd van mijn papa en mama.
Op mijn derde leerde ik skiën in een skiklasje (waar je eigenlijk 4 voor moest zijn haha)
Vanaf mijn 4e kreeg ik les op de Wolfskamer en toen ik een jaar of 6 á 7 was begon ik mee te doen met wedstrijden en heb ik in het wedstrijdteam gezeten tot mijn 18e.
Al met al heeft skiën een heel groot deel uitgemaakt van mijn leven.
Het was dan ook best een shock om te horen dat ik misschien nooit meer zou kunnen skiën nadat ik aan mijn knie was geopereerd.
Ik ben gelukkig een beetje eigenwijs (heb ik va mijn vader) en ben het toch gaan proberen.
Gister ben ik samen met Martijn en Katinka naar Bottrop gegaan om daar te gaan skiën.
Ik vond het best spannend in het begin en stiekem ook een beetje eng toen ik boven aan de piste stond.
De eerste afdaling hebben we op de beginner's piste gedaan, Martijn moest immers weer even inkomen Katinka en ik gingen gezellig met hem mee.
Het was maar een klein stukje, maar ik merkte gelijk dat het eigenlijk wel ging. Ik had geen last, kon aardig druk geven (al deed ik niet te veel) en de snelheid zat er ook nog aardig in.
Door naar de grote lange piste, want de beginner's piste had een touwlift en daar hadden we ook geen zin in.
Martijn krijgen we wel naar beneden dachten we. Hij kan immers goed in ploeg skiën en weet hoe hij moet remmen haha.
De eerste lange afdaling heb ik in een keer door gehaald naar de bocht.
Al gauw merkte ik dat ik het skiën totaal niet verleerd was en zoefde naar beneden alsof ik het nog dagelijks doe.
Het vertrouwen was terug en ik had nog steeds geen pijn.
Super blij dat ik was!
Het laatste stukje naar beneden ging ook lekker, maar daar kwam het punt dat je naar de lift ging...
Je moest omhoog lopen, heel fijn.
Goed voor je conditie! Welke conditie...? Door mijn overgewicht en nu het dieet heb ik totaal geen conditie haha!
Volgende afdaling vanaf de bocht maar gewoon rechtdoor gaan en zo diep mogelijk zitten.
met de lift, nou ja... loopband, naar boven.
De grootste lol natuurlijk, want dat ding duurt oneindig lang en is een beetje saai om in te staan.
Een betonnen hal om te verstaan, ze proberen het op te vrolijken met wat graffiti maar dat is toch ook niet alles.
Op naar de volgende afdaling.
Met de adrenaline rush nog in het lichaam van de eerste afdaling ging ik lekker van start met de tweede.
Wat een heerlijkheid dat het zo goed gaat!
Na een aantal afdalingen zijn we lekker gaan eten.
Het was een leuk restaurantje met van die bankjes die je ook in de Oostenrijkse piste restaurantjes hebt.
Er was een buffet met allemaal lekkere dingen, waarvan ik het meeste niet mocht... soms is zo'n dieet wel lastig hoor!
Ik heb lekker 2 kippenpootjes genomen met sla en ergens van de garnering heb ik de paprika gepikt haha.
Na het eten even lekker uitgebuikt en toen weer hop de piste op!
Na een paar afdalingen begon ik mijn knie toch te voelen met het omhoog klauteren naar de lift toe.
Op dat moment besloot ik om te stoppen, ik wilde niets forceren.
Ik ben toen lekker in het Aprés Ski Café gaan zitten, met een glaasje water... zucht.
Martijn en Katinka zijn toen nog een afdaling gaan skiën.
Samen hebben we nog wat gedronken en toen zijn we zo zoetjes aan ons gaan omkleden en ons klaar gaan maken voor de rit terug naar huis.
Ik heb onwijs genoten en ben super blij dat het zo goed ging met skiën.
Tijdens het skiën heb ik ook totaal geen last gehad van mijn knie, alleen op het einde met omhoog lopen.
Nu ik weet dat het goed gaat, gaan we zeker vaker skiën en kunnen we sparen voor een skivakantie naar Wagrain/Flachau.
In Wagrain/Flachau heb ik jarenlang getraind en ik wild daar zo graag weer eens naar toe, maar om dan lekker overal te kunnen skiën in plaats van continu 1 piste te zien.
Voor meer foto's kijk eens in mijn mapje:
Skiën op Facebook.
